İki kıtanın birbirine bağlandığı özel bir coğrafyada 2500 yıllık tarihi mirasıyla İstanbul, dünyada ayrıcalıklı bir konuma sahiptir. İstanbul bu eşsiz özelliğinin yanı sıra, Tarihi Yarımada, Haliç ve Boğaziçi gibi pek çok doğal ve kültürel değeri bünyesinde barındırmaktadır. Bu değerlerin bir bölümü 1970’li yıllardan beri sit alanı olarak ilan edilerek bu özel statü kapsamında korunmaya çalışılmaktadır. Ancak kentin özellikle geçtiğimiz yüzyılın ikinci yarısında ülkenin nüfus ve ekonomik yatırımlarının çekim merkezi haline gelmesi, bu miras alanlarını sürekli olarak değişim ve dönüşüm baskısı altında bırakmaktadır.

Bu makalede Türkiye’deki koruma mevzuatı kapsamında İstanbul’da 1970’li yıllardan bu yana saptanmış, belgelenmiş ve koruma altına alınmış olan doğal, arkeolojik, tarihi ve kentsel sit alanlarının niceliksel yapıları ve mekânsal dağılımları ekseninde bir değerlendirme yapılmaktadır. Makaleye temel olan çalışma, yazarlar tarafından 2005-2006 yıllarında gerçekleştirilmiş; kentteki tüm sit alanlarının arşiv çalışmaları yapılarak sayısallaştırılmış ve 1: 100 000 ölçekli İstanbul Çevre Düzeni Planı’na veri olarak aktarılmıştır. Bu makalede İstanbul’daki doğal, arkeolojik ve kentsel ölçeklerdeki sit alanlarının saptanması, belgelenmesi ve ilan edilmesi süreçlerinin izinden gidilerek Türkiye’deki koruma tarihinin gelişiminin bir değerlendirilmesi yapılmaya çalışılmakta ve sit alanlarının karşı karşıya kaldığı temel riskler dile getirilerek özellikle planlama disiplini içinde yapılması gerekenlere dikkat çekilmektedir. Bu kapsamda makale ayrıca 2000’li yılların İstanbul’u için önemli bir tartışma konusu olan Tarihi Yarımada’nın Dünya Miras Listesi sürecine de göndermeler yapmaktadır.