سال‌خوردگی جمعیت از اواسط قرن بیستم به بعد، ابتدا در کشورهای توسعه‌یافته و سپس طی سال‌های اخیر، در کشورهای دیگر در حال روی‌دادن است. این پدیده تحت تأثیر دو عامل کاهش مستمر باروری و افزایش امید زندگی رخ داده است. این دو شاخص در بیشتر کشورهای جهان به سمت همگرایی پیش می‌رود. در نیم قرن اخیر نرخ باروری کل در سطح جهانی تقریبا نصف شده است، یعنی از 5 کودک به ازای هر زن، به 7/2 کودک رسیده است. پیش‌بینی می‌شود این میزان در نیم قرن آینده به 1/2 کودک به ازای هر زن برسد. کاهش باروری در مناطق کمتر توسعه‌یافته دیرتر شروع شد و سریع‌تر پیش رفت. انتظار می‌رود گذار به سمت باروری کمتر در کشورهای درحال‌توسعه ادامه یافته و در کشورهای توسعه‌یافته نیز تنها افزایش یابد. در کل انتظار می رود نرخ باروری در سطح جهانی همچنان روندی نزولی داشته باشد [1].

امید زندگی در دهه 1950 در بیشتر مناطق توسعه‌یافته 65 سال بوده است، درحالی‌که در همان سال در مناطق کمتر توسعه‌یافته، 42 سال بوده است. طی سال‌های 2010 تا 2015 امید زندگی در مناطق توسعه‌یافته‌تر به 78 سال و در مناطق کمتر توسعه‌یافته به 68 سال رسیده است. همچنین پیش‌بینی می شود تا سال 2050 امید زندگی در مناطق توسعه‌یافته‌تر 83 سال و در مناطق کمتر توسعه‌یافته به 75 سال برسد. بنابراین، در تمام مناطق مهم جهان میزان سال‌خوردگی جمعیت بیشتر خواهد شد [1].