Pogranicze kulturowe to nie tylko miejsce, które terytorialnie dotyczy wspólnego dziedzictwa i przestrzeni materialnej, ale–być może przede wszystkim–są to treści symbolicznej sfery kultury, będącej pochodną fuzji wartości i symboli wywodzących się z dwóch bądź więcej systemów kulturowych. Nawet w przypadku takiego skupienia systemów wartości wielokulturowej proweniencji, nie jest to jednak wspólnota homogenicznych idei i aksjologii. Dlatego też pogranicza rozumiane dosłownie jako miejsca, w których znajdują się administracyjne granice państwa czy też pojmowane w szerszym aspekcie jako domena spotkań kultur, są obszarami w specyficzny sposób kształtującymi jakość społecznego życia jego członków, a także ich tożsamości jednostkowych, społecznych czy kulturowych (wyznaniowych, etnicznych, narodowych itp.)(Witkowski, 2000, s. 18). W konsekwencji kulturowe interakcje wykazują inną dynamikę, gdy odnoszą się do pograniczy rozumianych abstrakcyjnie (odwołując się do stanów i aktów świadomości jednostek)(Witkowski, 2000, s. 139), inaczej zaś, gdy wyznaczają granice fizyczne administracyjnych podziałów, acz i te de facto implikują (często uwarunkowane politycznie) określone granice kulturowe o historycznej proweniencji.