Kuvvetler ayrılığı XVII. Yüzyılda yönetenlerin iktidarını sınırlandırmak üzere geliştirilmiş bir devlet sistemidir. Bu tasnife a göre devletler; parlamenter, yarı başkanlık ve başkanlık sistemi diye üçe ayrılı. Kuvvetler ayrılığının uygulamalardaki örnekleri ihtiyaçlarla ortaya çıkmış hukukun üstünlüğünü sağlamaya matuf bir sistem önerisidir. Zira adaletin tesisi, hakka saygı, yönetenlerin seçimi temel ihtiyaçlardan bazılarıdır. Bunların sağlanmasında en önemli görev, halka düşmektedir. Halk, seçimle yönetime katılarak, yöneticileri denetleyerek, gerekirse hukuk ölçüleri içerisinde tepkilerini göstererek, hukukun en büyük teminatı olmaktadırlar. Seçim, parti, meclis vb. kurumlar zamanla oluşmuş, tekâmül etmiştir. İnsanlığın ihtiyaçlarına paralel yeni kurum, sistem, anlayış, prensip ve çözüm arayışı devam edecektir. Bu sebeple, mevcut problemleri yerinde tahlil etmek ve insanlığın ortak mirasından yararlanmak gerekir. İslam kültürü de bu miras içerisinde yer almaktadır. Sistemlerin en önemli teminatı olan eğitimli, hak ve hukuka saygılı, toplum menfaatlerini önceleyen bir insan modeli yetişmesinde bu tecrübe göz ardı edilmemelidir. Nüfusunun bir kesimi Müslüman olan ülkelerde daha sağlıklı ve birlikte yaşama ihtiyacı için İslam ahlakına atıf yapılması tercihten öte zarurettir.