Według najnowszego International Migration Outlook 2018, publikowanego corocznie przez OECD, w 2017 roku Polska stała się globalnym liderem, jeśli chodzi o napływ cudzoziemskiej, sezonowej, krótkoterminowej siły roboczej (większym niż Stany Zjednoczone). Jest to o tyle nietypowe, że Polska nigdy nie była krajem imigracyjnym i nadal pozostaje krajem emigracji. Obecny napływ migrantów krótkoterminowych był możliwy dzięki specyficznemu zetknięciu się czynników przyciągających (bardzo liberalny system zatrudniania cudzoziemców w Polsce nastawiony na jeden kierunek geograficzny: kraje Partnerstwa Wschodniego – PW) z czynnikami wypychającymi: sytuacją szokową, jaka nastąpiła na Ukrainie po wybuchu wojny i załamaniu gospodarczym w latach 2014–2015. Ponadto w związku z rosyjską agresją wielu migrantów ukraińskich opuściło Rosję na rzecz Polski. Ważnymi czynnikami przyciągającymi obywateli Ukrainy do Polski są również: niskie koszty podróży, możliwość utrzymywania więzi z rodziną na Ukrainie, rozbudowane sieci migracyjne, a także podobieństwa językowe i bliskość kulturowa. Dlatego też jednym z określeń, jakie nadano obecnej fali migracyjnej z Ukrainy do Polski, jest termin „lokalna mobilność”, oznaczający specyficzny system częstych i krótkoterminowych przyjazdów zarobkowych do Polski przy jednoczesnym ograniczaniu wydatków w kraju przebywania i koncentrowaniu swojej aktywności życiowej na Ukrainie, podczas gdy migracja w klasycznym rozumieniu zakłada stałą zmianę centrum działalności życiowej. Ten konglomerat czynników zaowocował zauważalnym globalnie boomem w sektorze migracji krótkoterminowej.