Zawiesiny lekkie to układy dwufazowe, w których faza stała ma mniejszą gęstoœć niż ciecz (ρs< ρc). W początkowym etapie ich wytwarzania cząstki stałe tworzą zatem jednolitą warstwę na powierzchni cieczy, następnie–w wyniku intensywnego mieszania–„wciągane” są do jej wnętrza i rozpraszane w całej jej objętoœci. W warunkach przemysłowych zawiesiny lekkie–podobnie jak zawiesiny klasyczne (ρs> ρc)–wytwarzane są zwykle w mieszalnikach mechanicznych, z wykorzystaniem różnego typu mieszadeł turbinowych. Podstawowymi parametrami decydującymi o doborze odpowiedniego typu mieszadła jest minimalna (graniczna) częstoœć jego obrotów (nmin), przy której wszystkie cząstki ciała stałego zostaną równomiernie rozproszone w cieczy tworząc jednolitą zawiesinę.

Jakkolowiek w literaturze dotyczącej mieszalników mechanicznych dużo miejsca poœwięcono warunkom granicznym podczas wytwarzania klasycznych zawiesin, to informacji na ten temat w odniesieniu do zawiesin lekkich jest stosunkowo niewiele. Poœród publikacji z tego zakresu przeważającą częœć stanowią ogólne opisy modelu fizykalnego samego procesu, a tylko w nielicznych [1–6] zamieszczono równania i zależnoœci korelacyjne opisujące wpływ poszczególnych parametrów procesowych na przebieg powstawania zawiesiny lekkiej, zależnoœci uniwersalne i przede wszystkim mające praktyczne zastosowanie.