Swoistą cechą poezji Czachorowskiego jest jej niezwykle osobisty charakter. Dominuje liryka bezpośrednia, często też pojawia się liryka inwokacyjna, za to bardzo rzadko autor posługuje się podmiotem zbiorowym czy ukrytym. W większości utworów „ja” liryczne jest bardzo wyraziste i konkretne, a ponieważ tworzy ono ośrodek świata przedstawionego i scala wszystkie elementy wypowiedzi, jego wyrazistość i konkretność nadaje ekspresji Czachorowskiego ową specyficzną, osobistą perspektywę. Ze względu na to, że wiele utworów zostało zadedykowanych konkretnym osobom, czasem ukrytym pod inicjałami, całość sprawia wrażenie intymnej rozmowy, której czytelnik jest świadkiem mimowolnie, przez przypadek. Słowa, które nie są do niego bezpośrednio skierowane, brzmią niezwykle szczerze. Nie ma tu miejsca na udawanie czy fałszywą kreację. Taka konwencja pozwala poecie na niezwykłą oszczędność środków i zwięzłość–podmiot liryczny mówi o czymś, co jest adresatowi znane, o pewnym zdarzeniu, które kiedyś zaszło i teraz należy je tylko przypomnieć, utrwalić i dopowiedzieć, nie potrzeba więc wielu słów.

Osobistego charakteru twórczości Czachorowskiego nadają także daty, którymi autor często opatruje utwory. Choć nie są one poukładane chronologicznie, czytelnik odnosi wrażenie, że to właściwie dziennik autora. Każdy tomik tworzy zamkniętą przestrzeń czasową: niekiedy obejmuje ona kilka miesięcy (Poza horyzontem), a innym razem kilka lat (Chłody listopad). Dodatkowo poeta bardzo rzadko, właściwie w sporadycznych wypadkach, operuje tytu-