Współczesność stawia przed człowiekiem wiele nowych wyzwań w zakresie osiągania samodzielności i dojrzałości życiowej, będącej priorytetowym celem dorosłości. Zadania te nierzadko osadzone są w warunkach życia zmieniających się pod wpływem współczesnej kultury i funkcjonujących w społecznej świadomości indywidualnych, jak i grupowych standardów myślenia oraz działania. Dla młodych dorosłych oznacza to sytuację funkcjonowania w warunkach dynamicznie kreowanej rzeczywistości, która w pewien sposób wyznacza społeczne ramy badania wielu procesów formowania się osobowości człowieka na starcie w dorosłość oraz związanych z nimi ról i zadań życiowych. Ich realizacja nie tylko nie pozostaje bez znaczenia dla poczucia jakości życia młodego człowieka na tym etapie rozwoju, ale–co więcej–wyznaczać może to poczucie, rozumiane jako subiektywna ocena jakości własnego życia, na którą składa się ocena ważnych dla jednostki aspektów jej funkcjonowania.

Analiza literatury przedmiotu pozwala zauważyć, że zmiana społeczna kontekstu życia spowodowała pojawienie się wielu modyfikacji w zakresie rozumienia pojęć i procesów. Społecznej weryfikacji poddawane są teorie służące poszukiwaniu odpowiedzi na pytania o rozumienie dobrostanu i poczucia jakości życia współczesnego człowieka. W tej perspektywie wyłaniają się poszczególne aspekty sytuujące poczucie jakości życia między innymi w relacji z płcią, cechami osobowości, aktywnością człowieka, a także jego zasobami. Zdaniem A. Bańki odpowiedzi na te pytania–prócz wartości poznawczej–mają duże znaczenie praktyczne. Twierdzi on, że „po pierwsze, zajmowanie się kwestią jakości życia ma walor praktyczny z tego powodu, że umożliwia pomaganie ludziom w sytuacji, gdy nie czują się szczęśliwi (...). Po drugie, we współczesnym świecie, zdominowanym przez zmianę i różnorodność, wiedza na temat mechanizmów kształtowania się jakości życia potrzebna jest do stymulowania rozwoju” 1. Uwzględniając perspektywę