Wiek dwudziesty uważa się za złoty dla zarządzania zasobami ludzkimi (Katz, Walbourne, 2002: s. X). Rozwój badań, wzrost liczby publikacji, stowarzyszeń profesjonalnych, tematycznych konferencji i stanu osobowego odpowiednich departamentów korporacji są bardzo widoczne. Powtarzane w różnych środowiskach słowa są do siebie podobne: ludzie są najcenniejszym zasobem, a specjaliści od zarządzania nim powinni stać się ważnymi partnerami decydentów. Powstają miliony stron opracowań, podejmowane są tysiące tematów badawczych, o czym łatwo się przekonać wykorzystując dowolną przeglądarkę. Rozwój zarządzania zasobami ludzkimi ma przy tym swoje specyficzne cechy. Po pierwsze, jest wielowątkowy i zróżnicowany, co powoduje, że powstające prace zawierają w sobie miarę powtarzalne treści, ale jednocześnie niosą ze sobą prawie zawsze coś nowego. To „coś” niekoniecznie musi być przy tym oparte na badaniach empirycznych, czasem są to jedynie oryginalne pomysły na to, jak być może lub powinno. Po drugie, niektórzy uważają (Holtom, 1998), że nie rzucają się dzisiaj w oczy globalni guru wiedzy z tego zakresu. Lista współczesnych, autorów uznawanych we wszystkich kręgach, jeśli nawet jest, to nie szeroka. W perspektywie lokalnej odpowiednie sytuacja jest nieco lepsza, a znamienite nazwiska są wymieniane i mają wpływ. Globalne środowisko fachowców i badaczy, wydaje się być jednocześnie rozproszone i zintegrowane wokół nośnej nazwy oraz ogólnej idei zarządzania zasobami ludzkimi. Po trzecie, mimo wysiłków pokoleń badaczy i specjalistów, wiele osób uważa, że praktyka nadal jest daleko do podręcznikowych wskazówek, a przeciętny pracownik jest instrumentem do robienia interesów. Ponad wiekowy dorobek jest ogromny, ale osiągnięcia ciągle są na niewystarczającym poziomie w stosunku do wagi, jaką w procesach zarządzania deklaruje się dla człowieka.

Co najmniej, te trzy specyficzne cechy: wielowątkowość, szczególna sytuacja liderów środowiska i krytykowane w konfrontacji z praktyką osiągnięcia, zmuszają każdego do indywidualnej refleksji nad dorobkiem z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi. W sytuacji pluralizmu myśli potrzebne jest wypracowanie własnego poglądu na to, czego być zwolennikiem, w jakim kierunku prowadzić badania i co w praktyce starać się zastosować. Poniższe opracowanie ma w tym pomóc i dostarczyć odpowiednich krytycznych argumentów. Można go uznać za próbę inwentaryzacji zasadniczych problemów, które są konsekwencją rozwoju teorii zarządzania zasobami ludzkimi. Tym różni się od innych spotykanych na rynku książek, że konfrontuje, a nie zaleca, stawia wobec wyborów, a nie rekomenduje. Jest to materiał o podstawach zindywidualizowanego działania, a nie o technikach i rzemieślniczym postępowaniu. W kolejnych rozdziałach na fundamencie studiów nad literaturą starano się skonfrontować rozumnie dowiedzione zalecenia praktyczne z wynikami badań nad ich stosowaniem. W efekcie każdy