Стылевызначальныя рысы нацыянальнай лістоўнай традыцыі пачалі складвацца ў канцы XІX ст.–пачатку XX ст.–у перыяд станаўлення новай беларускай літаратурнай мовы. Пра гэта сведчыць эпісталярная спадчына пачынальнікаў новай беларускай літаратуры В. Дуніна-Марцінкевіча, Ф. Багушэвіча, А. Ельскага, Я. Лучыны, а таксама прадстаўнікоў беларускага нацыянальнага адраджэння Б. Эпімаха-Шыпілы, В. Ластоўскага, Цёткі, Я. Купалы, Я. Коласа, М. Багдановіча, Г. Леўчыка і іншых. У працы ўлічана таксама афіцыйнае (дыпламатычнае) і асабістае ліставанне 1918-1920 гг. палітычных і грамадскіх дзеячаў БНР: В. Ластоўскага, Я. Варонкі, Я. Серады, А. Луцкевіча, П. Крэчэўскага, В. Захаркі, А. Цьвікевіча, К. Езавітава, Т. Грыба і іншых [Архівы БНР 1998].

Лісты класікаў нацыянальнай культуры ўзорныя (перш за ўсё ў адносінах да мовы) і нацыянальна маркіраваныя па сваёй прыродзе, а таму прадстаўлены ў артыкуле матэрыял з’яўляецца рэлевантным і для больш шырокіх абагульненняў і высноў, для выяўлення пэўных тэндэнцый, датычных усёй беларускай мовы, у прыватнасці–адлюстравання нацыянальнай спецыфікі маўленчых паводзінаў беларусаў. Па іх можна меркаваць аб высокай самабытнай эпісталярнай культуры тагачаснай беларускай інтэлігенцыі, а таксама прасачыць працэс станаўлення норм беларускай літаратурнай мовы, у