Począwszy od swojej akcesji do Unii Europejskiej w 1995 r. Austria chce być postrzegana jako stabilny, wiarygodny i kreatywny partner opowiadający się za silną zjednoczoną Europą. Z drugiej jednak strony Austria gotowa jest zdecydowanie bronić swoich interesów narodowych, m. in. zawieszając porozumienie dotyczące strefy Schengen w odpowiedzi na kryzys migracyjny oraz domagając się–jako jeden z głównych płatników netto–cięć w budżecie UE. Mimo iż nie ma obszaru integracji, z którego Austria byłaby wyłączona, czy to w wyniku swojej polityki (Pawłowski 2011: 35-58) 1, czy w konsekwencji niespełnienia wymaganych kryteriów, to ograniczone zasoby administracyjne i konieczność selekcji spraw kluczowych sprawiają, że austriacki rząd pozostaje aktywny tylko w wybranych sprawach, rzadko decydując się na rolę inicjatora w UE.

W okresie rządów Sebastiana Kurza opinię publiczną w Austrii bulwersowały liczne skandale korupcyjne oraz toczące się śledztwa prokuratorskie na szczytach władzy. Ich wynikiem był rozpad koalicji rządowej, przedterminowe wybory parlamentarne oraz dymisje skompromitowanych polityków, które doprowadziły do gwałtownego spadku zaufania obywateli do instytucji państwowych (Österreichischer Demokratie Monitor 2021) 2. Interesujące jest zbadanie, czy kryzysy wewnątrzpolityczne i zmiany u steru rządów wpłynęły na przyjmowane priorytety oraz aktywność Austrii w UE.