Engellilere kolay ve erişilebilir ulaşım imkânları sunulması, Birleşmiş Milletler (BM) Engellilerin Haklarına İlişkin Sözleşme (2006)’nin taraf ülkelere yüklediği bir sorumluluktur. Deniz ulaşımında erişilebilirlik konusu ise, Uluslararası Denizcilik Örgütü (IMO) ve Avrupa Birliği (AB) normları ile düzenlenmiştir. Söz konusu uluslararası normlar, başta 5378 sayılı Engelliler Hakkında Kanun olmak üzere farklı zamanlarda ve kapsamlarda kabul edilen çeşitli düzenlemeler ile ulusal mevzuata aktarılmıştır. Bu çalışmada; deniz ulaşımında engelli yolcuların erişilebilirlik ve emniyetine ilişkin IMO ve AB normları ile Türkiye’nin ulusal mevzuatının karşılaştırması ve varsa ulusal mevzuattaki boşlukların belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla; öncelikle engellilik ve erişilebilirlik kavramları, dünyada ve Türkiye’de engellilerin durumu, engellilerin ihtiyaçları ve çevresel etkenler, Türkiye’de denizyolu ile yolcu taşımacılığının durumu, BM’nin “evrensel tasarım” ilkesi gibi literatüre ilişkin konular sistematik olarak incelenmiştir. Akabinde, yolcu gemilerinde/terminallerde engellilerin erişilebilirliği ve emniyetine ilişkin IMO ve AB normlarına göre Türkiye’nin ulusal mevzuatına yönelik bir boşluk analizi yapılmıştır. Sonuçta ise, incelenen IMO ve AB normlarının büyük ölçüde Türkiye’nin ulusal mevzuatına aktarılmış durumda olduğu belirlenmiştir. Ayrıca, yolcu terminalleri ve gemilerindeki ilgili ve sorumlu personelin erişilebilirlikle ilgili eğitimlerine ağırlık verilmesi konusu başta olmak üzere belirlenen bazı boşluklar ve etkin uygulama hakkında öneriler de sunulmuştur.