Inspiracją do namysłu podjętego w niniejszym tekście są napięcia występujące między „ideą paradygmatycznej zmiany from teaching to learning”(Sajdak, 2013, s. 293) a realiami kształcenia w polskich szkołach wyższych. Źródeł owych rozdźwięków jest wiele. W literaturze pedagogicznej powszechnie zwraca się uwagę na problemy wynikające ze ścierania się odmiennych porządków epistemologicznych, politycznych i etycznych, poddając krytycznej analizie dążenie do zawłaszczenia dyskursu uniwersyteckiego przez neoliberalizm (Bauman, 2011a; Czerepaniak-Walczak, 2014; Malewski, 2014; Potulicka, 2010). Równie często podkreśla się deklaratywny charakter samej transformacji, zwłaszcza działania związane z tworzeniem mechanizmów zapewniania jakości kształcenia, które uczyniły „płonną nadzieję na rzeczywistą zmianę paradygmatu edukacji akademickiej”(Czerepaniak-Walczak, 2013, s. 45). Zdecydowanie słabiej obecna w namyśle nad współczesnym obliczem kształcenia w szkołach wyższych jest natomiast refleksja zakorzeniona w „dyskursie teoretycznym legitymizującym dydaktykę ogólną”(Gołębniak, 2010, s. 258), chociaż coraz wyraźniej ujawniają się niespójności między wiedzą pedagogiczną i praktyką dydaktyczną szkoły wyższej (zob. Sajdak, 2013). Są one pogłębiane między innymi stopniowym upowszechnianiem się języka efektów kształcenia, który ma umożliwić „jednoznaczny” opis „nowej” edukacyjnej rzeczywistości i projektowanie rozwiązań w jej obszarze (zob. Szyling, 2016).