Yeryüzünde yaşayan her birey çeşitli kişisel, fiziksel ya da psikolojik özellikleri sebebiyle birbirlerinden farklılık gösterirler. Bireyin doğuştan ya da yaşamının herhangi bir döneminde sahip olduğu ve onu başkalarından ayıran özelliklerinin, bedensel, zihinsel ve sosyal yeteneklerinin kaybedilmesi sonucu engellilik hali meydana gelebilir. Engellilik bireylerin toplumdan soyutlanmasından ziyade onların tam olarak topluma kazandırılıp hayata tutunmaları için gerekli desteğin sağlanması gereken bir durumdur. OECD-AB (Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Örgütü-Avrupa Birliği) verilerine göre, dünya nüfusunun yaklaşık %15’i ortalama 1 milyarı dünyada “en büyük azınlık” olarak nitelendirilen engelli bireylerden oluşmaktadır. Çocuklara bakıldığında ortalama 93 milyon kadar çocuk, başka bir deyişle 14 yaşında veya daha küçük her 20 çocuktan birinin orta ve ileri düzeyde olmak üzere bir tür engeli vardır. Türkiye’de ise Ulusal Engelli Veri Sisteminde kayıtlı ve sağ olan engelli sayısı; 1.422.159’u erkek, 1.107.542’si kadın olmak üzere toplam 2.529.701’dir. Bu bireylerin yaklaşık %10’u 0-14 yaş aralığındadır. Engelli çocukların, günlük hayat içerisinde yaşantılarını sürdürürken birçok sorun ile yüz yüze geldikleri unutulmaması gereken bir gerçektir. Sosyal ve çağdaş devlet anlayışının önemli unsurlarından birisi de engellilerin yaşadığı sorunları göz önünde bulundurarak, yaşamlarını kolaylaştıracak politikaların belirlenmesi ve uygulanmasıdır. Bu derlemede engelli çocukların var olan durumları ile birlikte özgürce yaşayabilmeleri, topluma kazandırılmaları ve sosyal devlet yaklaşımı kapsamında hayatlarını kolaylaştıracak adımların atılmasının önemini vurgulamak amaçlanmıştır.