Hemşirelerin kadına yönelik şiddete ilişkin tutumları ve bu tutumlara etki eden faktörleri belirlemektir.

Araştırma kesitsel-tanımlayıcı olarak planlanmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu bir üniversite hastanesinde çalışmakta olan 320 hemşire oluşturmuştur. Örneklem seçimine gidilmemiş, evrenin tamamına ulaşmak hedeflenmiş, 291 (%91,25) hemşireye ulaşılmıştır. Araştırma verileri kişisel bilgi formu ve İSKEBE kadına yönelik şiddete ilişkin tutum ölçeği kullanılarak toplanmıştır. Verilerin analizinde, ortalama, standart sapma, sayı, yüzde Kruskal-Wallis ve Mann-Whitney U testleri kullanılmıştır. Anlamlılık değeri p<0,05 olarak belirlenmiştir.

Çalışmaya katılan hemşirelerin % 60,1’i kadın, %33,3’ü lise mezunu ve %62,5 evlidir. Katılımcıların %51,9’u yaşamının her hangi bir döneminde şiddete maruz kaldığını belirtmişlerdir. Katılımcıların %43,3’ü şiddet türlerinden herhangi birini aile içinde, babalarının uyguladığını belirtmişlerdir. Çalışmaya katılan hemşirelerin şiddete karşı negatif tutumlara sahip olduğu belirlenmiştir. Hemşirelerin İSKEBE tutum ölçeğinden aldıkları puan, 112,17±27,8 olarak belirlenmiştir. Kadınların erkeklere göre (p=0,05), bekâr olan hemşirelerin evli olanlara göre (p=0,0001), lise mezunu olanların ön lisans ve lisans mezunu olanlara göre (p=0,03), anlaşarak evlenen hemşirelerin görücü usulü evlenenlere göre (p=0,01) ölçek ve alt boyutlardan aldıkları puanlar anlamlı olarak yüksek bulunmuştur.

Hemşirelerin yaşları, cinsiyetleri, mezuniyet durumları, çalışma yılları, medeni durumları, çalıştıkları kadroları, evlenme şekilleri, eşin mezuniyet durumları, ekonomik durumları, şiddeti deneyimleme durumları, anne eğitim durumları ve kendi çocuğuna şiddet uygulama durumlarının, şiddete ilişkin tutumları üzerinde etkili olduğu belirlenmiştir. Bu bağlamda yapılacak olan çalışmaların daha büyük örneklemlerde çalışılması ve risk gruplarına yönelik eğitim programlılarının uygulanması önerilmektedir.