Zainteresowanie problematyką funkcjonowania systemu politycznego współczesnej Rosji od chwili rozpadu Związku Radzieckiego nie słabnie, co znajduje odzwierciedlenie w literaturze przedmiotu. W znacznym stopniu uwaga politologów, analityków i publicystów skoncentrowana jest na zagadnieniach dotyczących polityki zagranicznej czy też szeroko rozumianej aktywności Rosji w systemie stosunków międzynarodowych. Jest to zupełnie zrozumiałe biorąc pod uwagę czynniki strukturalne (potencjał państwa, doświadczenie historyczne miejsca i roli Rosji na arenie międzynarodowej) i procesualne (dążenie do „odnalezienia się” w nowych, pozimnowojennych realiach międzynarodowych; poszukiwanie przez rządzących Rosją dodatkowej społecznej legitymacji). Proces kształtowania tożsamości międzynarodowej Rosji dokonywał się pod silnym wpływem transformacji systemowej toczącej się w niej od początku lat 90. XX w. 1

Ewolucja rosyjskiego systemu politycznego również przyciąga uwagę środowiska naukowego, analitycznego i dziennikarskiego, częściowo ze względu na wpływ przemian wewnątrzpolitycznych na politykę zagraniczną2, lecz w większym stopniu z powodu jej wyraźnie niedemokratycznego kierunku. Rozważaniom dotyczącym kierunku zmian w obrębie rosyjskiego systemu politycznego towarzyszą studia nad różnymi aspektami: idei oraz wartości politycznych, organizacji i instytucji politycznych, norm regulujących i organizujących wcielanie w życie idei i wartości politycznych, a także regulujących strukturę oraz funkcjonowanie organizacji i instytucji politycznych3. Spośród tych wszystkich elementów systemu politycznego Rosji, zaskakująco mało miejsca w polskiej literaturze przedmiotu poświęca się partiom