Upadek amerykańskiego banku inwestycyjnego Lehman Brothers 15 wrześ‑nia 2008 roku był symbolicznym początkiem kryzysu gospodarczego (którego symptomy widoczne były już wcześniej) uważanego za najgłębszy i najdłuższy od czasu tzw. wielkiego kryzysu z lat 30. XX wieku. Dotknął on przede wszyst‑kim USA i Europę i spowodował takie problemy, jak m. in. recesja gospodarcza, wzrost deficytu sektora finansów publicznych i zadłużenia publicznego, trudności związane z zadłużeniem prywatnym (zarówno osób fizycznych, jak i prawnych), wzrost bezrobocia, spadek średniego poziomu zamożności społeczeństw itp. Problemy te dotknęły poszczególne państwa w bardzo różnym stopniu; nierówna była długość czasu, w jakim konkretne państwa zmagały się (lub nadal zmagają się) z wymienionymi trudnościami. Także przyczyny proble‑mów gospodarczych danych państw, szczególnie tych najmocniej dotkniętych kryzysem, nie były takie same—wybuch kryzysu w USA był swoistym kata‑lizatorem, który ujawnił i zapewne przyspieszył oraz spotęgował specyficzne błędy, nierównowagi, napięcia itp. w gospodarkach poszczególnych państw. Następstwa kryzysu wykraczają daleko poza problematykę stricte ekonomicz‑ną. Dotyczą one zarówno zagadnień teoretycznych (pisząc najogólniej, przede wszystkim poglądów na rolę i znaczenie państwa i jego instytucji w oddziały‑waniu na gospodarkę), jak i praktyki funkcjonowania państw czy organizacji międzynarodowych (takich jak Unia Europejska czy Międzynarodowy Fundusz Walutowy). Polityczne następstwa kryzysu gospodarczego w trzech wybranych krajach UE, tzn. jego wpływ na kształt i funkcjonowanie ich systemów poli‑