Razvoj arheologije u drugoj polovini 20. veka je po mišljenju mnogih njenih savremenika bio izrazito dinamičan i uznemirujući. Uprkos brojnim pokušajima da se arheološko istraživanje, u skladu sa opštom pozitivističkom orijentacijom, postavi na čvršće metodološke temelje i upotrebi za dolaženje do saznanja o zakonima ljudskog ponašanja na opštem antropološkom nivou, paralelno tome, pojavio se, pod uticajem širih društvenih tendencija, pokret koji je izražavao sumnju u mogućnosti naučnog saznanja u arheologiji kao takvog. Okosnica te sumnje bila je činjenica da prošlost nije direktno saznatljiva i da se svi naši zaključci o njoj baziraju na uspostavljanju analogija sa poznatim fenomenima iz savremenog iskustva.