Na początku lat 70. XX w. W. Glasser prognozował przemiany zachodnich społeczeństw w „społeczeństwa tożsamości”. Wyrażał tym określeniem m. in. przekonanie, że obserwowane narastające przewartościowania w rozumieniu podmiotowości oraz przeobrażenia świata społecznego w wymiarze komunikacyjnym, kulturowym, politycznym i gospodarczym doprowadzą do sytuacji, gdy tożsamość stanie się jednym z podstawowych dóbr życia indywidualnego i zbiorowego1. Podobnie na ważności i popularności w ostatnich dziesięcioleciach zyskuje tożsamość narodowa. Pytanie o nią w rozwiniętych społeczeństwach Zachodu zaczęto zadawać po II wojnie światowej, na stałe zaś weszła do obiegu naukowego w latach 80. XX w. Jak zauważył AD Smith, tożsamość narodowa stała się preferowanym pojęciem dla określenia kulturowych i społeczno-psychologicznych aspektów istnienia współczesnych narodów2. Wcześniej, do pewnego stopnia, podobną refleksję prowadzono pod hasłami „ducha” narodów, charakteru narodowego czy świadomości narodowej. Okazały się one jednak niewystarczające odnośnie do kształtu współczesnych przemian społecznych.