Zamierzam tu ukazać proces kształtowania się struktur polskich debat na temat stosunków polsko-rosyjskich i polityki wschodniej po roku 1989, śledząc wybrane wątki trajektorii kariery i funkcjonowania w sferze publicznej znanego rusycysty, tłumacza, działacza opozycyjnego, publicysty oraz polityka Andrzeja Drawicza (1939–1997). W tym kontekście przedstawię interpretację paradoksu losów Drawicza w III RP, co ma istotne znaczenie dla wyjaśnienia kształtu wspomnianych struktur. Zmiany w Polsce, które nastąpiły po porozumieniu Okrągłego Stołu, przyniosły szczyt wpływów Drawicza w polskich elitach, czego oznaką była nominacja na stanowisko prezesa Komitetu do spraw Radia i Telewizji. Jednak już niecałe siedem lat później Drawicz żalił się na izolację wśród elit, co przejawiało się odmową drukowania jego tekstów przez czołowe media „postsolidarnościowe”.